Bir Newcastle United hayranı olmak için unutulmaz bir gece

Cuma gecesi ne oldu, eh? Peki, hatırladığımdan.

Bu sezon bir maçda olduğum parariest, bir zamanlar eve geldim ve tüm ezilen insanlardan biriydim.

Hatırladığım biraz unutulmaz olacak. Koltuklarımızın yarısı oyundan sonra kalplerimizi şarkı söyleyerek ayakta kaldı. Kieran Trippier’in cezası sahte-out (benim üzerimdeydi ve sağlam bir dakika boyunca vaftiz edildim). Bruno bizimle birlikte şarkı söylüyor. Beni arkamda birden çok sırada gören kesinlikle gülünç kutlamalar. Westlife’i eve giderken şarkı söylemek için lads dolu yarım otobüs almak.

genişletilmiş vurguları izleyin ve kamera sırtımı bana geri getirdi ve blimey, geri döndük, değil mi?

Bu arada Isak topu Anderson’un hedefine inşa ederken tuttu. Burn ile ikisi. Bruno’nun kör topları. Murphy eğlence için şans yaratıyor. Willock’un haçı ve geri döndü. SO. MANY. GOOD. SHOTS.

Navas’ın başarısız zihin oyunlarına gülmekten asla vazgeçmeyeceğim, ancak 6-1 ya da bu yüzden kazanmadığımız tek neden.

Bir vurgu kesinlikle Murphy’nin performansıydı. Sonunda onun adına biraz saygı görmek güzel; hepimiz tutkusunu seviyoruz ama insanların bazen devam etmesinin yolu, hiç bir zaman bir geçiş tamamlamadığını düşünürdüniz. Uzun bu form devam edebilir.

Bu oyundan kredi hak etmeyen tek bir oyuncu yoktur. Çok hayalsiz bir hata yapan Botman bile o anda sağlamdı. Oyuncular toplamak ve onları son ıslıktan sonra ragdolls gibi sallamak, o da rahatlatdı.

Isak ve Willock, Bruno’nun radar altında gittiğini çok fazla fırtına çaldı. Brezilyalı maestro’muz olmadan oyunlar kazanabileceğimiz ve iyi oynayabileceğimiz için çok olumlu bir hareket.

Beni gerçekten yapan şey bu takımın birlikteliği. Onların birbirleriyle ve bizimle olan bağlantısı. Her ne kadar umursamıyorlar. Ceza kutlamalarının fotoğrafları gerçekten bunu hayata getiriyor. Schär’in havadaki on iki ayağı, Isak bir kutlama sorumluluğuna yol açıyor. Anderson’un hedefi bile – ondan uzak olduğu zalimdir, ama birlikte kutlaması güzeldi. Bruno’nun bütün gece kalabalıkta “VAMOS” çığlıklarını izleyebilirdim.

Wilson gibi oynamamış olanlar bile, post-match atmosferde sevinçli soakingti. Her iki kalite ve birliktelik açısından yıllar boyunca bazı çatlaklar vardı, ancak bu gerçekten bana karşı duruyor.

Özel bir şeyin parçası olduklarını biliyorlar. Trippier bile kendini ego olmadığını ve en birlikte olduğu takımlardan biri olduğunu ve bu bir şey söylemeliydi.

Kalabalık arasında girmeye isteklileri, onlarla gerçek ve kırılmaz hissetmelerini sağlar. Cuma günü tekrar tekrar yaşayabilirim. En azından bu hafta sonu başka bir oyuna sahip olmasını diliyorum… Ama bacaklarım gizlice minnettar olmayacak.